සියදිවි නසාගෑනිම වර්තමානයේ අද්විතිය ස්තානයකට පත්වි තිබෙනවායි මා පවසන්නේ ඉතාමත් උපහසයෙනි.ලොකයේ සියදිවි නසාගෑනිම ඒ ඒ රටවල මනො සාමජික ප්‍රශ්නයක්.ගොඩක් දියුනු රටවල් නම් මේ සම්බන්දයෙන් අවදානය යොමු කරලා තියනවා.මේක මානව සම්පත් පිලිබදවත් ජිවිතය පිලිබදවත් මුලික වුනු ගටලුවක් නිසා රටක සන්වර්දනයට රිජුවම බලපානවා කියලා කියන්න පුලුවන්.අපි සියදිවි නසාගනිම බෑහෑරකරන ක්‍රම රාශියක් තියනවා.පෑරනි අපරද නිතිය අනුවනම් නිතිය කඩ කිරිමක්,සදචරය අනුවනම් සද්දර්ම විරොදි ක්‍රියවලියක්,වෙදනවට දක්වන ප්‍රතිචරයක්,මෙ ආදි ලෙස දුක,වෙදනව,කලකිරිම,වේඉරය වගේ මනෝබාවයන් සම්මිශ්‍රනය වීමෙන් දිවිනසගෑනිම අතිවෙන්වායි කියන්න පුලුවන්.සියදිවි නසාගනිමේ ප්‍රවනතාවය වෑඩි රටවල් විදිහට බන්ගෙරියාව,පාකිස්තානය,නවසීලන්තය,චීනය,ඩෙන්මාර්,රුසියාව,පෝලන්තය,යුක්‍රේන් වගෙ රටවල් හ්දුන්වන්න පුලුවන්.එතකොට අපේ රට?ඔව් ස්‍රි ලන්කවත් එ ගොන්නටම අයිතිවෙන එකක් තමයි.සමාජ ප්‍රශ්න අතරින්
1950 ඉදලා 1995 දක්වා කලයේදි තමයි වෑඩිම ගනනක් වර්තාවෙලා තියෙන්නේ.මේක ලන්කාවේ තරුන ප්‍රශ්නයක් විදිහටත් හඩුන්වන්න පුලුවන්.1980-1990 දශකය තුල මිනිස් ගාතන හා දිවිනසාගන්යීම් වේගයෙන් වෑඩි වු කාල පරිච්චෙදයක් විදිහට හදුන්වන්න පුලුවන්.මේකට ප්‍රදන හේතුව තමයි ලන්කාවේ එවකට පෑවති බිශනයයි.ඒකනම් අමුතුවෙන් මතක් කල යුතු කාරනාවකුත් නෙමේයි.කෙසෙ උනත් රටේ ඈති වු සාමකාමි වාතාවරනය නිසාත් දිවිනසා ගෑන්යිම් වලක්වීම සදහා මනො සාමජික වෑඩසටහන්,මනො විද්යා උපදෙශන වෑඩසටහන්,ප්‍රජා සව්ක්ය වර්දනය,ජනතව දනුවත් කිරීම ආදී සාදක හෙතුවෙන් අවමයකට පත්කරගන්නට හෑකියාව ලෑබිලා තියනවා.නමුත් සියදිවි නසාගෑනීම යලිත් සමාජගත කල යුත්තක් නම් නොවේ.
No comments:
Post a Comment